Het Land Ver Weg

Dat land, daar ben ik mee verweven.

Ik ben er mee opgegroeid, de fotoalbums met de in het wit geklede mensen liggen in een la in mijn studeerkamer.

Het zijn mijn bet-, over- en grootouders en mijn moeder, omringd door verdere familieleden.

In mijn boekenkast staan de boeken met verhalen en afbeeldingen over hun geboortegrond.

Ik ken het land alleen uit verhalen, zelf ben ik er nooit geweest.

Wel bijna een keer, met een groot familiegezelschap, terug naar de roots, als koningen werden zij onthaald in dat land van nu.

Maar het lot besliste anders, want nieuw leven diende zich aan.

Haar geboortebeker werd door haar grootmoeder dan ook gekocht en gegraveerd daar in dat verre land. Nina…als in het slaapliedje Nina Bobo.

Een bijeenkomst werd jaarlijks georganiseerd en daar trof de familie elkaar met verhalen van toen en nu, de Kumpulan.

En werd het verleden in kaart gebracht en besproken, gedocumenteerd, een stichting werd opgericht en uiteindelijk werd het archief overgedragen aan het Nationaal Archief.

Dat overweldigende groene land, die ongelijke liefdesgeschiedenis die in tranen en geweld eindigde.

Hier dringt zich de vergelijking op.

Alleen door bitterheid en wrok zijn nauwe banden te verbreken, die geen toekomst meer hebben en pijnlijk worden.

Ook al had men zich voorgenomen de ratio te laten prevaleren.

Later volgen dan de excuses, wat overblijft is nostalgie en hoe het beter had gekund en gemoeten.

Dat land ver weg, ik spreek de taal niet, slechts enkele woorden en uitdrukkingen die door het dagelijks Nederlands verweven werden.

Treffend is wat er soms te lezen valt boven een overlijdensadvertentie van mensen daar geboren..

“De zon in het Oosten gerezen

 Daalt in het Westen neer

 Er valt geen scheiding te vrezen

 De zon keert altijd weer

 Als onder de sterren in het Westen

 Ons leven is volbracht

 Zegt ook het land in het Oosten

 Zijn kinderen goede nacht”

Het land ver weg, daar in het Oosten, er is afscheid genomen, gedwongen, het kon niet anders, het werd onmogelijk maar het is doorgegeven in de genen van het nageslacht.

Dat land van de mensen van toen uit de fotoalbums bestaat niet meer, Nederlands-Indië.

Dat land ver weg is nu de Republik Indonesia.

Tidak mengapa, soedah..