Self-pubben is een interessante en intensieve ervaring; je komt aan je nieuwe boek niet meer toe. Samen met het Haags Bureau onderga ik vijf redactieslagen. Met familie en vrienden wordt uitvoerig overlegd over de titel en de omslag, de flaptekst en de ankeiler. Je houdt je bezig met de dikte van het boek, want het moet door de brievenbus, dus lettertype, aantal regels en soort papier zijn van belang. En dan het optuigen van een website (https://tangovanbedrog.nl). Je kunt uitbesteden wat je wilt, maar als het framewerk staat, moet je zelf wel wat van WordPress weten om je blogs en foto’s te kunnen opladen. Om Tango van Bedrog interactief te maken zijn er per hoofdstuk afbeeldingen van locaties en filmpjes van historische gebeurtenissen te vinden. Met de QR-code op de achterkant kom je direct op de website. In de zes weken aanloop naar de publicatie schrijf ik iedere week een blog als trekker (115 volgers) dat ik verzend via Mailchimp.

1500 exemplaren

In mijn enthousiasme besluit ik tot een oplage van 1.500. Dus nu moet het promoten gaan beginnen. Dat begint met het aanschrijven van groepen in je netwerk, zoveel mogelijk met een persoonlijk tintje. Dan ga je naar LinkedIn, neemt een proefabonnement voor een maand op Professional en je gaat kennissen en kennissen van kennissen persoonlijk uitnodigen en aankondigingen plaatsen in je netwerkgroepen. Je tuigt een nieuwe Facebook pagina op – ik had mijn eigen pagina drie jaar geleden opgedoekt – en je stort je in de wereld van de sociale media. Zelfs het kopen van advertentieruimte op Facebook sla je niet over. Je probeert zoveel mogelijk op bijeenkomsten even aandacht te vragen voor je boek en je deelt visitekaartjes uit waar de QR-code op staat.

Inmiddels komen de eerste reserveringen binnen via Boekenbestellen/Pumbo. Je krijgt een prachtige recensie. De uitnodigingen voor de presentatie in Pulchri gaan er tijdig uit. Het eerste persbericht wordt aan het begin van de week van publicatie verzonden, het tweede persbericht de dag na de presentatie. Je belt de pers na en wacht af of je succes hebt. Krijg je een signeersessie bij Donner of Paagman?



Self-pubben is arbeidsintensief, de kosten gaan voor de baat uit en je krijgt ontzettend leuke reacties, ook van mensen buiten je netwerk. Maar ja, die 1.500 exemplaren moeten wel weg. Na één week zijn er 350 verkocht, Sinterklaas en kerst moeten nog komen!

Twee jaar later

Mijn doelgroep is de gemiddelde BNR-luisteraar. Ik had goede ingangen bij journalisten van fD, NRC, Elsevier, Volkskrant et cetera, maar ik kwam niet verder dan wijkkranten en Den Haag Centraal. Ik ben bij banken en advocatenkatoren langs gegaan om het boek aan te prijzen als relatiegeschenk (oogst: 125 exemplaren), vrijwel alle CEO’s en/of CFO’s uit de AEX kregen een presentexemplaar in de hoop op mond op mond reclame, alle faculteiten waar corporate governance wordt onderwezen kregen een presentexemplaar met de aansporing dit boek als praktijkstof in het curriculum op te nemen (’Wat zou jij gedaan hebben?’). Ik ging bij de Haagse en Rotterdamse boekhandels langs om te vragen of ze een aantal exemplaren in consignatie willen hebben (‘Ons schap is niet van elastiek, meneer.’) Om de paar dagen plaatste ik een nieuwe foto op LinkedIn (500+ connections) en Facebook (143 vrienden) met de aansporing het boek te kopen. Ik was in Argentinië op de Radio (La Hora Naranja) en doe mee aan wat NL-Argentijnse groepen. Ik heb enkele lezingen gegeven, alumniverenigingen benaderd en toch staat de meter pas op 750. Wat heb ik fout gedaan? Ga ik alsnog een student communicatie in de arm nemen? Een advertentie op BNR? Of ga ik lekker door met schrijven aan mijn volgende boek? Als dat wel bij een uitgever terecht komt, wil men het eerste boek misschien ook wel lezen.

Tango van Bedrog

In de bloedstollende ‘Corporate Thriller’ Tango van Bedrog van Pieter de Nooij (1951) is niets wat het aanvankelijk lijkt. De bonte verzameling van verhaallijnen, kunstig ingekleurd door situaties uit het verleden, leiden onontkoombaar tot een gordiaanse knoop waar zelfs heden en verleden nauwelijks meer te ontwarren zijn. De zwoel-erotische Zuid-Amerikaanse romantiek ontaardt al snel in een danse macabre, in een spel dat uitsluitend verliezers kent. Behalve dan degenen voor wie ieder verlies ondergeschikt is aan een niet te stillen honger naar macht om de macht of wraak om de wraak.

(Nicoline Maarschalk Meijer – oud journaliste fD)