Tweede hands kleren zijn weer helemaal in natuurlijk. Niks op tegen hoor. In Londen koop ik regelmatig iets bij Oxfam, onze lokale liefdadigheidswinkel in de Gloucestor Road. Aangezien Kensington een welvarende wijk is kun je daar de leukste kleren vinden. Mijn dandyeske echtgenoot voelde zich evenmin te goed om daar af en toe een kijkje te nemen. Op de foto poseert hij in onze voordeur in zijn uit Oxfam afkomstige country outfit (een lachertje, want Peter haatte the country en ging daar als het effe kon echt nooit naartoe), kort voor zijn dood. Natuurlijk had hij allerlei theorieën over wat je wel en niet kon dragen, als heer. A gentleman doesn't carry an umbrella in the country, unless he is a vicar. A gentleman does not wear brown in London. Co-respondent shoes kon je alleen in de zomer dragen. Dat waren in dit geval zijn fraaie zwart-witte brogues. Een co-respondent is de schuldige partij in een echtscheiding, en die werd kennelijk geacht dergelijke frivole schoenen te hebben. Wat een heerlijke man had ik toch.

Dat vonden de meeste vrienden ook, en vrouwen adoreerden hem en waren dikwijls jaloers op mij - maar goddank was Peter geen rokkenjager. Hij was een vrouwelijke man, elegant als geen ander, een ware Engelse dandy. Er waren echter nogal wat mensen die hem zijiig vonden, en als zodanig de verkeerde conclusie trokken. Hoe vaak zijn we niet benaderd door heren die meenden dat hij meer in hun geïnteresseerd moest zijn dan in mij? En soms ontmoetten we ook dames die hem niet uit konden staan. Een clubvriendin van mij noemde zijn co-respondents eens 'Pipo-schoenen'. Een ultieme belediging, vond ik! Het beste voorbeeld was misschien Robin, een stijve Engelse juffrouw die we leerden kennen op een etentje bij Ierse vrienden in Monte-Carlo. Het moet rond de eeuwwisseling zijn geweest.

Claire en Julian waren dierbare vrienden waar het altijd gezellig toeven was. Eenmaal aan tafel, vloeide de wijn en sprankelde de conversatie - met Peter in topvorm. Hij kon prachtig verhalen vertellen. Ik had de meeste wel eens gehoord maar hij verzon er altijd wel weer wat bij, waardoor het weer anders klonk. My stories may not be all true, but the atmosphere is correct, zei hij eens. Alweer: heerlijk.

Deze Robin kon er blijkbaar niet goed tegen.

Ze was nogal zwijgzaam, aan tafel, maar liet haar afkeer blijken door middel van blikken die niets te wensen overlieten. En toen kwam het.

Peter droeg die avond zijn favoriete zwart-witte Christian Dior overhemd met een roze foulard en zijn bordeaux-rode, fluwelen huisjasje dat afkomstig was uit Hornets, een tweedehands herenmodezaak in Kensington Church Walk (een aanrader, heren lezers, als u ooit in Londen bent). Misschien waren het de kleuren die haar de associatie ingaven...?

'So how do you feel now that your friend Quentin Crisp is dead,' vroeg ze plotseling. De implicatie was duidelijk.

Er viel een doodse stilte. De gastvrouw keek bezorgd, maar mijn Peter was niet voor één gat te vangen.

Langzaam knipte hij zijn lorgnet open, zette het op de punt van zijn neus en keek Robin hoog aan, met een doordringende blik van donkerblauwe ogen - alsof hij haar voor het eerst zag, die avond.

'So you have read The Naked Civil Servant,' constateerde hij.

Natuurlijk had ze dat gelezen, beweerde Robin. Ik geloofde er niets van. Ze had net iets te snel geknikt.

'Well', zei mijn onbetaalbare wederhelft, 'I am the clothed one.'

En daarmee was de spanning meteen gebroken. Een dankbaar lachen vulde de eetkamer.

Deze Robin hebben we nooit meer gezien. Of misschien ging ze wel op de vlucht als ze ons ergens ontwaarde. Dat zou natuurlijk ook kunnen...