De nachtelijke bezoeker

Het was de tijd waarin droom en werkelijkheid nog iets met elkaar te maken hadden. Ik was die avond alleen thuis en het geheim om zo’n solitaire avond goed door te komen is jezelf te verwennen met een goed boek. Ik was echter vroeg ingesluimerd, na twee whisky’s bij het aperitief, een halve fles rode wijn aan tafel en een glas port bij de kaas. Het moet na middernacht geweest zijn, dat ik wakker werd door een krakend geluid op de houten trap in de hal. Vreemd! Ook zag ik nu, onder de deurspleet door, dat het licht in de hal nog aan was. Ik vroeg me verbaasd af of ik in mijn halve dronkenschap vergeten was het licht uit te doen. Juist toen ik besloot op te staan om naar de hal te lopen, verdween het lichtschijnsel van onder de deur. Ook hoorde ik dat krakende geluid weer, maar dat kan inbeelding geweest zijn. Ik aarzelde. Zal ik gaan kijken of stil in bed blijven liggen? Al wikkend en wegend viel ik weer in slaap, maar schrok even later wakker toen de slaapkamerdeur zachtjes geopend werd. Een plotselinge hoofdpijn en een benauwd gevoel overvielen me, alsof de luchtdruk in de kamer steeg. Ik zag een man binnenkomen, van normaal postuur, in het halfduister leek hij gekleed alsof hij zojuist van kantoor kwam. Hij verspreidde een suggestie van ijlheid. Onder zijn arm droeg hij een aktetas, of iets wat daar veel van weg had. Meer kon ik niet zien. Ik wist ook niet of hij mij zag liggen. De man begon in zichzelf te mompelen, althans dat dacht ik. In werkelijkheid sprak hij tot mij: 

“Ik weet wie u bent”, zei hij, nu duidelijk hoorbaar.  Zijn stem kwam me bekend voor, maar ik kon hem niet plaatsen. “Ik zal u nu niet storen, maar komt u morgen naar het koffiehuis Slavia, op de hoek van de Smetanova Nabrezi. Ik wacht daar op u, om half elf in de ochtend”. Ik wilde nog vragen hoe ik de man daar zou herkennen, want in het halfduister van de slaapkamer kon ik niet veel zien, maar hij had de kamer alweer verlaten. Het werd nu doodstil in huis, alle lichten waren uit, ik keek op mijn wekker. Ik dacht dat het al ver na middernacht was, maar het was nog geen twaalf uur. Ik begon me zorgen te maken. Had ik dit voorval gedroomd of had ik werkelijk nachtelijk bezoek gekregen? Ik probeerde mezelf tot rust te brengen en overdacht: “niets aan hand, je hebt gedroomd, dit soort dingen gebeuren nu eenmaal als je wat gedronken hebt en gekraak hoor je in alle oude huizen” Uiteindelijk viel ik weer in slaap.

De volgende morgen vertelde ik aan de major domus van de residentie, wat er die nacht was gebeurd. Er deden namelijk al eerder spookverhalen de ronde over dit huis. Jaren geleden was de echtgenote van toenmalig ambassadeur Regtdoorzee Greup in deze residentie overleden. Veel te jong. Volgens de Indonesische hulp (goena goena!) zou haar geest nog altijd rondwaren in de residentie. Zij noemde haar de Blauwe Dame. Maar de kokkin, Milena, was een struise vrouw, die van wanten wist en niet in zulke fabeltjes geloofde. Ik hoopte dan ook dat zij mij zou bevrijden van mijn aarzelende bezorgdheid. Tot mijn verbazing adviseerde zij mij koffie te gaan drinken in het koffiehuis Slavia, misschien ook wel om mij te genezen van mijn wanen. Ik zou dan immers zelf zien dat er daar helemaal niemand op mij zat te wachten.

Het regende licht en ik nam de tram, maar toen deze het koffiehuis naderde, beving mij een gevoel van onrust. Wat nu als mijn nachtelijke bezoeker…..wat zeg ik…daar in de verte van achter het raam van het fameuze koffiehuis, zat een man met een donker hoofddeksel die zijn hand licht ophief, als wenkte hij naar me. Het was geen imperatief, eerder een aarzelend gebaar. Zijn gelijkenis met mijn kort tevoren overleden vader trof me in het hart. Kon ik dat ongemak uit mijn hart verdrijven? Mijn adem stokte. Ik stapte uit bij de halte recht voor het koffiehuis, draaide me meteen om en liep onmiddellijk terug, in idiote sneltreinvaart, omstanders aanstotend en half struikelend. 

Buiten adem en natgeregend in de warmgestookte kanselarij, durfde ik niemand te vertellen waar ik was geweest en waarom. Er was, tijdens mijn afwezigheid, wel voor me gebeld. De kokkin. Ik was mijn aktetas vergeten. Die was in de slaapkamer gevonden.