De kracht van venijn

Als kind vroeg ik me niet af of Oempa Loempia’s (zo noemde ik ze) met hun kabouterpikkies tegen een roze zuurstokboom in de vast niet slaafvrijechocoladefabriek piesten of dat ze meisjesachtig hurkten langs de chocoladebruine rivier. Ze waren gewoon Oempa Loempia’s. Net zoals de opa’s en oma’s gewoon in kwartet in dat grote, cosy Engelse spijlenbed lagen. Toen konden opa’s en oma’s nog gewoon met zijn vieren gezellig keuvelend onder een quilt theedrinken en kruimelende koekjes eten zonder gelijk in een Pornhub filmpje te verschijnen. Het leven was gewoon het aannemen van sfeertaferelen zonder deze in moeilijke patronen te plaatsen.

Genderneutrale Oempa Loempia’s zijn zo kleurloos als het gevoel dat ik vandaag ervaar na een vers doorgemaakte covidbesmetting. Geen smaak, geen reuk meer. Geen bitter, zuur, scherp, zoet. Je wil een megagrote boze wolf in het bos van Roodkapje, geen vrolijk kwispelende gecastreerde teckel. Een heks moet een wrat op haar heksenneus hebben en geen gelaserde kat zijn. Het mag schuren en wringen, walging oproepen en afkeer. Want anders hebben onze ‘Hetjes’ het straks wel erg moeilijk in het leven. De postsensitivity readers moeten zich immers kunnen wapenen om de Telegraaf te kunnen blijven lezen. Waar er duizenden doden per dag in worden vermeld op de slagvelden in Oekraïne terwijl kernwapenkoppen worden geslepen als de punten van de potloden van Roald in zijn schuur. Smeltende ijskappen houden geen rekening met tere zielen noch met censuur. Honger en armoede worden niet met penstreken opgelost. De Fransen blijken standvastiger dan de Britten en Nederland kiest vooralsnog kleur.

Ik heb een foto met mijn moeder en zus in een kinderboekenwinkel in Arnhem. Mijn zus staat er volledig op, samen met Roald Dahl. Je ziet alleen mijn arm. Toch was deze dicht genoeg in de buurt van mijn Oom Oswald-held om venijnig te zijn. Armpjeworstelen met sensitivity readers, wie had dit sprookje ooit zo kunnen bedenken?