Drie flessen wijn

De klus zat er weer op. Eigenlijk was de oplossing heel simpel geweest. Waarom had hij zich er van tevoren zo druk over gemaakt? Waarom was hij ervan overtuigd geweest dat dit zijn Waterloo zou worden, deze raffinaderij van Reichstett-Vendenheim vlakbij Straatsburg, de stad waar hij lang geleden had gestudeerd aan de Ecole Superieure du Pétrol. Dat waren nog eens tijden geweest. Hij, de Hongaar, die zichzelf bij aankomst in Frankrijk Frans had geleerd, die gewoon in Brasov zijn middelbare school had doorlopen, was bij het toelatingsconcours als eerste uit de bus gekomen. En twee jaar later was hij als eerste geslaagd voor het eindexamen. Ze hadden hem onmiddellijk een onderzoeksplaats aangeboden. En hij had deze met dezelfde snelheid geaccepteerd. Natuurlijk zouden ze de plaats anderhalf jaar voor hem vrijhouden terwijl hij zijn militaire dienstplicht in Roemenië zou vervullen. Zonder dat zou hij niet meer kunnen terugkeren naar Roemenië, nooit meer zijn broer Bela zien of de dief van zijn hart, Bela’s dochtertje Martha.

Maar anderhalf jaar later, in 1934 stond de wereld op zijn kop. De crisis was verhevigd, werkeloosheid was zo een groot probleem geworden dat Frankrijk de positie van meestbegunstigde land voor Roemenië had ingetrokken en dat de Ecole hem dus ook niet meer kon aannemen. Uit arren moede had hij zich bij Astra Româna, Shell Roemenië, gemeld met een leugentje om bestwil dat hij nog een praktijkstage moest lopen in het kader van zijn studie. Het was hem gelukt zich zo onmisbaar te maken dat Shell hem na afloop van stage een heuse baan had aangeboden, terwijl elders in het bedrijf medewerkers met duizenden tegelijk werden ontslagen. En waar hij drie jaar eerder zijn neus zou hebben opgetrokken voor deze praktijkbaan, was hij nu dolblij. Kon hij eindelijk ook zijn zuster Maria ondersteunen. Die had zich bij de Communisten aangesloten en zichzelf daarmee uitgesloten van iedere mogelijkheid om een betaalde baan te vinden. In Roemenië stond communisme gelijk met bolsjewisten, gelijk met Rusland en Rusland was Roemenië ’s erfvijand.

Uiteindelijk was het praktijkwerk best interessant geweest, al ging zijn hart nog steeds uit naar echte research. Voor hem zat het er niet meer in, maar als hij zich niet vergiste had zijn dochtertje Daniëlla wel wat wiskunde aanleg en echt dom was ze ook niet. Hij zag haar wel naar Delft gaan en daarna het onderzoek in. Vanaf haar geboorte had hij daar geld voor apart gezet.

Maar vanavond ging hij eerst genieten in ‘au Crocodile’. Hij had indertijd zijn mooie resultaat gevierd in het toen nog sterloze restaurant. Leuk dat Philippe Preel, de directeur van de raffinaderij, hem had uitgenodigd. Wel een teken hoezeer hij hem uit de brand heeft geholpen.

Toen Alec de volgende dag de trein instapte realiseerde hij zich dat Philippe hem onbedoeld met een probleem had opgezadeld. Na een copieus diner dat gepaard was gegaan met interessante gesprekken over de groeiende macht van Arabische landen, en het gefluister in sommige wandelgangen over stilgehouden onderzoeken naar de CO2 uitstoot van fossiele energie en het effect daarvan op het klimaat, had Philippe hem drie prachtige flessen Chateau Lafitte Rothschild cadeau gedaan. Op zich geen probleem, hij mocht precies drie flessen wijn Nederland binnenbrengen zonder invoerrechten te hoeven betalen. Maar dat waren wel flessen van 70 cl en Philippe had hem drie magnums meegegeven. Natuurlijk had hij geen zin om invoerrechten te betalen, maar liegen tegen de douane met alle risico’s van dien was ook geen aanlokkelijk perspectief. Ondertussen naderde de trein de Nederlandse grens.

“Goedendag meneer, nog iets aan te geven?”

“Ik heb drie flessen wijn cadeau gekregen.”

“Geen probleem meneer, dat is precies het toegestane aantal. Goede reis verder.”